Tata na medal

Świetny tekst. Odnośnie tolerancji doskonale wiem jak to jest. Miałem w szkole podstawowej takiego kumpla wyrzutka. Później w szkole średniej tak samo. Przez chwilę nawet ze mnie próbowali go zrobić bo… miałem niby lepiej.

Dziś po latach widuję czasami i jednego i drugiego, najgorsze jest to, że nadal są wyrzutkami, nadal są tak traktowani i nie wiem czy aż tak bardzo przyzwyczaili się do tej roli, czy może to piętno, które dorastało razem z nimi nie pozwala w dzisiejszym dorosłym świecie pozostać normalnym człowiekiem.

Ten cytat z końca to można powiedzieć moje motto ostatnimi czasy. Bo nigdy nie powinnismy się odwracać i udawać, że nie widzimy, bo to nas nie dotyczy. To zawsze nas dotyczy, bo jeśli jesteśmy czegoś świadkami, to znaczy, że możemy wpłynąć na rozwój sytuacji. Nie zawsze jest to łatwe i czasem wolimy uciec. Ale trzeba przynajmniej próbować.
Mieszkam za granicą, w kraju będącym zlepkiem wielu kultur. Moja rodzina jest zlepkiem wielu kultur. I bardzo się z tego faktu cieszę, bo dla moich dzieci „inność” będzie na porządku dziennym.

Bardzo dobry tekst napisałeś. Gdy go czytałem czułem się winny, tak jak winny czuję się za każdym razem gdy przypomnę sobie siebie z czasów szkoły podstawowej. Byłem w gronie tych fajnych chłopaków, tych lepszych, którzy zawsze potrafili znaleźć jakąś ofiarę. Najczęściej była nią koleżanka z klasy. Teraz niezwykle wstyd mi jest do tego wracać, jednak wtedy nie czułem wstydu aktywnie przyczyniając się do jej wykluczenia. Mogła być takim Dominikiem, trudno mi nawet sobie wyobrazić jak to wytrzymała. Teraz być może z powodu tych wyrzutów sumienia, które mi towarzyszą od tak dawna jestem przeciwnikiem wszelkiej dyskryminacji i staram się aby nikt nie czuł się przeze mnie wykluczony – bez względy na cokolwiek, wiarę, orientację seksualną czy status materialny. Znowu dałeś mi dużo do myślenia swoim tekstem.

Wierzę. Też się martwię o swoje.

Cieszę się, że moja pisanina coś wnosi.

Nie jest łatwo przyznać się do błędu, zwłaszcza publicznie. To na pewno krok w dobrą stronę. Im więcej rodziców będzie sobie zdawać sprawę z tego jak ich zachowanie wpływa na dzieci, tym, być może, mniej będzie pretekstów do pisania podobnych tekstów.

Też poznałem, zresztą chyba każdy w dzieciństwie miał takie chwile, w moim przypadku szykany ze strony rówieśników. Właśnie rówieśników, nie dorosłych. Szykany, prztyczki, wyzwiska ale też bicie, kopanie. Tylko dlatego że nie chodziłem na religię, nie chodziłem do kościoła, bo nie byłem ochrzczony. Dorośli tylko pytali z zaciekawieniem. Dla części kolegów było to szokujące, ale w 5 sekund przestawało ich to obchodzić jak zeszłoroczny śnieg. Niestety niektórych nie, więc dostałem raz w zęby, raz kilku dosyć mocno mnie skopało. A ilu mi obiecało że nauczą mnie jak się trzeba modlić… Tak było. Ale mój syn tez nie będzie chodził na religię. Będę go uczył tolerancji. Mam nadzieję że ani on nie będzie kopał, ani jego kopać nie będą.

Czasem wystarczy mieć na twarzy tylko bliznę … jak ja.

To rzeczywiście musi być okropne, żyć ze świadomością, że całe to zło, które Ci się przytrafia, jest wynikiem kilku sekund, których pewnie nawet nie pamiętasz.

Nie pozostaje nic innego, jak pracować nad tym, żeby nasze dzieci potrafiły okazać empatię, kiedy będzie trzeba.

O, nieprawda. W tym rola rodzica, by w porę przenieść dziecko do innej szkoły, do innych ludzi, nauczycieli itd. Moja mama zmieniła bratu szkołę i w nowej było lepiej (jakkolwiek nadal trudno, ale z innych powodów). Ja do tej pory żałuję, że się nie przeniosłam do innego liceum. Zabrakło mi odwagi, a moja mama chyba nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co się dzieje. Planowałam samobójstwo. Krok po kroku, na 18tkę. Ale kilka miesięcy wcześniej do klasy przyszła nowa dziewczyna. I odkryłam, że to nie ze mną jest coś nie tak. Ona mnie traktowała jak każdego innego człowieka. Normalnie. W pewnym sensie jej zawdzięczam życie, bo jak ja coś zaplanuję… to raczej mi się udaje. ;)

Racja. Niestety, tak jak piszesz, często takie sprawy są bagatelizowane, lub zwyczajnie niedostrzegane.

To wcale nie jest takie łatwe i wymaga sportej odwagi! Postawić się grupie i narazić na wykluczenie, to nie byle szysz!

„I Herkules dupa, kiedy wrógów kupa”

Pewnie, że dzieci powinny umieć sobie radzić – zgadzam się w 100%. Co jednak z sytuacją, w której wszyscy są przeciwko nim? Dlatego warto je uczyć empatii i tolerancji. Bo kiedy będą miały odwagę nie tylko bronić siebie, ale też innych, to może takich przypadków będzie mniej…

Chciałem uniknąć roztrząsania sprawy Dominika, a bardziej skupić się na postawach rodziców i wzrocach przekazywanych dzieciom. Jasne, że uczenie emaptii i tolerancji to nie wszystko. Jasne, że mało prawdopodobne, że jedno dziecko wyłamie się z grupy.

Gdyby jednak założyć, że dzieci, które będą wrażliwe na krzywdę innych będzie więcej, wtedy łatwiej będzie im przełamać ten zaklęty krąg.

Co oczywiście nie zwalnia dorosłych z odpowiedzialności i konieczności bycia gotowymi do pomocy i wsparcia swoich dzieci.

Chciałem uniknąć szukania winnych w tej jednej konkretnej sprawie. Ani to na to czas, ani miejsce.

O przemocy i nietolerancji uważam, że trzeba rozmawiać i uczulać na nią dzieci, bo założenie, że cokolwiek nie zrobimy to i tak będzie tak samo, to bardzo wygodny fatalizm. Kiedyś też wyznawałem takie podejście i to jest błąd. Bo gdyby wszyscy myśleli, że nic się nie da zrobić, to byśmy sobie dzisiaj tę dyskusję na kamiennych tabliczkach prowadzili :)

Edit: Tak przy okazji, jeżeli Pani to nie przeszkadza, to nie musimy sobie „panować” na tym blogu.